ثبت نخستین تصویر سه بعدی از مرگ یک ستاره

 ستاره شناسان موفق شدند با استفاده از تلسکوپ غول پیکر VLT رصدخانه شیلی در آسمان نیمکره جنوبی، طی رصدهای مداوم در منطقه ی ابر ماژلانی بزرگ ، برای نخستین بار تصویری

سه بعدی را از اتفاقات پس از انفجار ابرنواختری عظیم بانام SN1987A ثبت کنند.

 ستارگان نیز مانند تمام موجودات زنده تولد، زندگی و مرگ را تجربه می کنند. خورشید

این تنها ستاره ی منظومه ی ما در دسته ی ستارگان متوسط کوچک به شمار می رود که همین امر سبب می شود هنگام مرگ، به غول سرخی تبدیل شود و ازاین طریق به ملاقات مرگ برود.

 ستارگان بی شماری در کیهان وجود دارند که ده ها، صدها و بلکه هزاران بار بزرگتر از خورشید هستند. این ستاره های عظیم مرگی کاملا متفاوت از هم نوعان کوچک خود را تجربه می کنند و با انفجاری بزرگ مواد خود را فروریزش می کنند وطی این عمل ازبین می روند، به مرگ اینگونه ستارگان به اصطلاح "انفجار ابر نواختری" می گوییم.

سالهای سال اخترشناسان آرزوی مشاهده ی مرگ یک ستاره را در آسمان داشتند که پس از مدتی طولانی (حدود 383 سال) طی رصدهای پی در پی خود در سال 1987 به رویای دیرینه ی خود دست یافتند و ابرنواختر SN1987A را در جایی در دل ابر بزرگ ماژلانی کشف کردند.

"نمای هنرمندانه سه بعدی از انفجار ابرنواختر SN1987A"

با کشف این انفجار ابرنواختری، دانشمندان بسیاری مشغول رصد های علمی و کاوش های دقیقتر روی آن شدند و نتیجه ی این کنکاش ها مدتی پیش به ثمر نشست و محققان توانستند نخستین تصویر سه بعدی از لحظه ی مرگ یک ستاره را به نمایش بگذارند.

ابر نواختر SN1987A در فاصله ی 168 هزار سال نوری از زمین قرار گرفته که پس از انفجار موجی عظیم را در فضا پراکنده کرده است.

ستاره شناسان توانستند با استفاده از سیستم قدرتمند طیفی تلسکوپ VLT موسوم به "SINFoni"، برای نخستین بار به اطلاعات دقیقتری از این ابر نواختر شگفت انگیز دست یابند.

تصاویر سه بعدی که با استفاده از مدل سازی های رایانه ای به دست آمده نشان می دهد این انفجار، در برخی جهت ها نسبت به سایر جهت ها قوی تر و سریعتر بوده که این عدم تقارن ظاهری عجیب برای این ابر نواختر به وجود آورده است و منجر به امتداد یافتن و کشیدگی بیشتر بخش هایی از آن به سوی فضای خارج شده است.

طی این مشاهدات مشخص شد نخستین مواد خارج شده از ستاره در لحظه ی انفجار سرعتی سرسام آور در حدود 100 میلیون کیلومتر (62 میلیون مایل) بر ساعت داشته اند. سرعتی 100 هزار بار سریعتر از سرعت پیشرفته ترین جتهای دست ساخته ی بشر.

اما با وجود چنین سرعت بالایی نیز بیش از 10 سال برای تشکیل حلقه های گرد و غبار در اطراف آن زمان سپری شده است.

همچنین این تصاویر سه بعدی موج دومی درخشان و کوچکتر از مواد را نشان می دهد که با سرعتی حدود 10 برابر آهسته تر به دنبال موج نخست که با سرعت بالایی درحال دور شدن از مرکز انفجار بود، در حرکت است و حرارت آن به واسطه ی عناصر پر قدرت رادیواکتیو حاصل از انفجار، همچنان درحال افزایش است.